იგონებს მამა გაბრიელის სულიერი შვილი ოთარ ნიკოლაიშვილი:” ერთხელ გაბრიელ ბერმა მოულოდნელად პორნოგრაფიული ჟურნალი და სურათები მომთხოვა. თავიდან კარიკატურის დონეზე შესრულებული ჟურნალი ჩავუტანე, რაც მან მიაგდო და თხოვნა უფრო მკაფიოდ გამიმეორა. შემდეგ ნახევრადშიშველ მდგომარეობაში დასურათებული ეროტიკული ჟრნალი მივუტანე. გაბრაზებულმა ისიც მოისროლა და უფრო მეტი კატეგორიულობით მომთხოვა”მურწასავით” ნამდვილი და ცოცხალი ჟურნალი მიმეტანა. რამდენიმე დღის მერე ჩავაკითხე იმ იმედით, რომ იქნებ აღარ ხსომებოდა. ბერმა უკან გამომაგდო, ურჩობისთვის დაისჯებიო. იმ დღესვე ეზოში მონასტრის რამდენიმე წევრი ვნახე, მათ ხელში ჩემი ჩატანილი პორნოგრაფიული ჟურნალები ეჭირათ და ბერს განიკითხავდნენ. ამის საბაბად ჩემი თავი ჩავთვალე და გაბრაზებულს, მოულოდნელად ერთი ადრე ჩადენილი ცოდვა გამახსენდა:
იმისათვის, რომ ცოდვით დაცემა აიცილოს თავიდან, ადამიანი ყოველივე იმას
უნდა გაურბოდეს, რაც მასში ცოდვის ამ პროვოცირებას ახდენს. მაგალითად,
თუკი ლოთს სურს, რომ სმას თავი დაანებოს, მაშიმ მან ყველანაირად უნდა
მოარიდოს თავი ისეთ ადგილს, სადაც სასმელია. აუცილებელია მცირეოდენი
მონდომება და კეთილი განწყობა; ასეთ დროს კი სახიერი ღმერთი სირთულეების
გადალახვაში დაგვესმარება. მაგალითად: ადამიანი რაღაც ვნებით არის
შეპყრობილი: ის აღიარებს ამ ვნებას, მის მოსაკვეთად იღწვის, ინანიებს,
თავს იმდაბლებს, ყველანაირად განწყობილია, რომ მისგან განთავისუფლდეს. ეს
განწყობა იცის ღმერთმა და ამიტომ ეხმარება მას. მაგრამ როგორ მიანიჭებს
უფალი მადლს იმ ადამიანს, რომელიც თავად არ ცდილობს, რომ შეიცვალოს და
ცოდვის აღსრულებას განაგრძობა?! ღვთის მადლი არ ეკარება იმ ადამიანს, ვისი
მდგომარეობაც არასწორია, რადგანაც ეს მას ვერაფერს არგებს. მადლი რომ ასეთ
შემთხვევაში ვინმეს შველოდეს, მაშინ ხომ ღმერთი მას ეშმაკსაც უწყალობებდა.
სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის განცხადება ჩვენი
ეკლესიისთვისაც და, საერთოდ, ხალხისთვისაც სრულიად მოულოდნელად საქართველოს
პარლამენტმა 1 ივლისს პირველი მოსმენით მიიღო კანონი რამდენიმე რელიგიური
ორგანიზაციისთვის საჯარო სამართლის იურიდიული პირის სტატუსის მინიჭების
შესახებ და მისი მეორე მოსმენა სავარაუდოდ ხვალისთვის, 5 ივლისისთვის
იგეგმება. საზოგადოებისათვის ცნობილია, რომ მართლმადიდებელი ეკლესიის
სტატუსი და კონსტიტუციური შეთანხმება წლების განმავლობაში იყო ფართო
განხილვის საგანი და მას საერთაშორისო ექსპერტიზაც ჩაუტარდა. თავის მხრივ,
ეკლესია არასოდეს წასულა წინააღმდეგი და ყოველთვის მხარს უჭერდა
საქართველოში არსებული სხვა რელიგიებისადმი სტატუსის მინიჭებას და მათი
უფლებების განხორციელებას, მაგრამ ამ პროცესს სათანადო გაგრძელება არ
მოყოლია, ანუ ხელისუფლების მხრიდან არ შექმნილა მრავალმხრივი სახელმწიფო
კომისია, სადაც საკითხი იქნებოდა შესწავლილი და შეჯერებული. უნდა
აღინიშნოს ისიც, რომ სხვა სახელმწიფოებში არც ქართული მართლმადიდებლური
ტაძრების საკუთრების და მოვლაპატრონობის საკითხი არ დასმულა დღემდე და არც
ჩვენი ეკლესიის სტატუსის განხილვა არ დაწყებულა. ამის ფონზე, სრულიად
გაუგებარია ჩვენი ქვეყნის პარლამენტის მიერ ესოდენ მნიშვნელოვანი
დოკუმენტის მიღება საჯარო განხილვის გარეშე და ასეთი დაჩქარებული წესით.
მიგვაჩნია, რომ აუცილებელია შეჩერდეს კანონის მიღების პროცედურა (მეორე და
მესამე მოსმენა) და აღნიშნულ საკითხზე გაიმართოს საჯარო დებატები (თუნდაც
ტელევიზიის პირდაპირ ეთერში), რათა ჩამოყალიბდეს საერთო-საზოგადოებრივი
აზრი და მოხდეს კონსესუსი მართლამადიდებელ ეკლესიასთანაც, რადგან ქვეყნის
მოსახლეობის უდიდესი უმრავლესობა მართლმადიდებელი ქრისტიანია. ჩვენს
მოქალაქეებს კიდევ ერთხელ შევახსენებთ, რომ ეს საკითხი არის
უმნიშვნელოვანესი, რადგან იგი არსებითად განსაზღვრავს სახელმწიფოს მოწყობის
ძირითად პრინციპებს.
”ანჩისხატი არის ჩვენი ქვეყნისთვის უდიდესი მადლის მომნიჭებელი სიწმიდე, ამიტომაც მის წინაშე მუდმივად უნდა მიმდინარეობდეს ლოცვა.”
სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი ილია II
”სანამ ერი მუზეუმიდან ანჩისხატს არ დაიბრუნებს, აწყურის ღმრთისმშობლის ხატი არ გამოჩნდება და ივერიის ღმრთისმშობლის ხატი არ ჩამობრძანდება, როგორღა გაბრწყინდება საქართველო?”
ბერი გაბრიელი
ერთად დავუბრუნოთ დედაეკლესიას ანჩისხატი! მუზეუმში დატყვევებული სიწმიდეების წინაშე 2008 წლის 29 აგვისტოდან (ანჩისხატობიდან) მუდმივად მიმდინარეობს სადღეღამისო ლოცვა, ხოლო ყოველ საღამოს 7 სთ-ზე ერის კეთილდღეობისთვის პარაკლისი და გალობანი. აქ დაბრძანებულია სალიტანიო ანჩისხატი და მამა გაბრიელის საბერო სამოსი (მუზეუმი მდებარეობს თავისუფლების მოედანზე, ცეკავშირის წინ).
რასაც კეთილი საქმისათვის გასცემ, ღმერთი ასწილ მოგიზღვავს! ღმერთი დაუსაბამო სიკეთე, დაუსაბამო სიმართლე და სიყვარულია. ვისაც სიკეთე და სიმართლე უყვარს, მას ღმერთი უყვარს და ღმერთიც, ვით საკუთარ შვილს, ისე შეიყვარებს.
